Fısıltılar

İnsan ne kadar hayata karışırsa bir o kadar da kendinden uzaklaşıyor. Başta durum iyi gibi görünebilir ama yaşadığınız koşullara sadece YAŞAMAK için katlandığınızı düşünseniz de bir süre sonra bir bakıyorsunuz; “Benim burada ne işim var? ” dediğiniz o yer, gerçekliğiniz olmuş. Asla ait olamayacağınızı bildiğiniz o ortama uyum sağlamışsınız ve şimdi kim olduğunuz fark edilmiyor bile. Hatta siz de hatırlamıyorsunuz. İşte tüm bu unuttuklarınız için doğa size bir iyilik yapıyor. Kendinizi dinlemek ve en önemlisi duymak için büyük bir fırsat veriyor. Ben ve benim gibi hâlâ çalışma durumunda kalanlar hariç tabii… Bize fısıltılarla ulaşıyor düşüncelerimiz, henüz sizinki kadar yükselmedi ses.
Peki bu süreçte, “yeni” kendinizi anlamak için ne yaptınız? Hani şu tanıyamadığınız kendiniz… Hiçbir şey? Çünkü siz ne kadar yadırgasanız da benliğiniz çoktan kabullenmiş “o” kişi olmayı. En azından, “Merhaba” diyebilirsiniz.

S.Ö.